کنترل خسارت سازه ها با استفاده از کنترل کننده فازی هم تکاملی همکار

ساختمان ها قابلیت میرایی کمی دارند، لذا در برابر تحریکات لرزه ای آسیب پذیرند. ارتعاشات ناشی از این بارها اغلب آسیب های شدیدی به سازه ها اعمال می کند و حتی سبب تخریب آن ها می شوند. در این پژوهش کنترل خسارت سازه ها در مقابل زلزله به روش کنترل نیمه فعال و با استفاده از میراگر mr (magnetorheological) مورد بررسی قرار گرفته است. کنترل خسارت بر اساس شاخص خسارت پارک و انگ انجام شده است. الگوریتم کنترل فازی از روش های کنترل هوشمند است که در مقابل روش های کنترل کلاسیک، از توانمندی هایی نظیر قابلیت پرداختن به مسائل غیرخطی و پیچیده، انطباق پذیری و مقاوم بودن به خطاها و عدم قطعیت برخوردار است. اما به دلیل عدم یادگیری کنترل کننده فازی از ترکیب آن با الگوریتم ژنتیک بهره برده می شود، که این ترکیب در برخی موارد با مشکلاتی همچون همگرایی زود هنگام رنج می برد. بنابراین در این پژوهش به طرح و معرفی کنترل کننده فازی هم تکاملی همکار پرداخته می شود که در آن پارامترهای توابع عضویت و قوانین در دو گونه جدا از هم جستجو می گردد. برای بررسی عملکرد این کنترل کننده، سه کنترل کننده ژنتیک فازی دیگر طراحی شده است، که در کنترل کننده اول فقط پارامترهای قوانین بهینه شده اند و در کنترل کننده دوم از قوانین کنترل کننده اول استفاده شده است و پارامترهای توابع عضویت توسط الگوریتم ژنتیک جستجو می شود و در کنترل کننده سوم پارامترهای توابع عضویت و قوانین با هم توسط الگوریتم ژنتیک بهینه می گردد. برای ارزیابی و مقایسه کنترل کننده ها با یکدیگر و با برخی از کنترل کننده های دیگر، این روش ها بر روی سازه مرجع سه طبقه در مقابل زلزله های مختلف به کار گرفته شده و نتایج آن ها بررسی و مقایسه گردیده اند. نتایج بدست آمده نشان دهنده آن است که عملکرد کنترل کننده فازی هم تکاملی همکار از سایر کنترل کننده های دیگر مطلوب تر بوده است و توانسته خسارت در سازه را در زلزله های مختلف به طور متوسط 79 درصد کاهش دهد.